Heilzame Aarde Flyer

Nr. 31 – januari 2024

‘Hoe de ‘groene’ nanotechno landbouw de biologische landbouw ondermijnt’.

De biologische landbouw in India komt maar langzaam op gang.

Er wordt voortdurend beweerd dat de biologische landbouw in India in de lift zit. Als boerengezin op Thiru Valagum Farm merken we daar in onze regio eigenlijk maar weinig van. Voor de meeste boeren geldt allereerst het geld en de probleemoplossing moet van boven komen. Voor de meeste handelaren bepaalt vooral de hoeveelheid op te strijken winst de koop van een partij landbouwproducten. Voor de meeste consumenten behoort de aangeboden voeding er goed uit te zien voor een zo laag mogelijke prijs. De kwaliteit van leven komt op de tweede plaats. Een dergelijke weinig broederlijk opererende voedselketen valt gemakkelijk verder ten prooi aan de smart elite. Schrik niet, want we zullen hieronder zien dat smart slim betekent maar s.m.a.r.t. ook staat voor Secret Militarized Armaments in Residential Technology.

De natuurlijke landbouw wordt de Indiase overheidssfeer binnengetrokken.

India wordt reeds een decennium lang ononderbroken geregeerd door de rechtse hindoe-partij BJP van premier Modi. Dit jaar zijn er weer landelijke verkiezingen. Modi stelde in 2023 dat de ontwikkeling van biologische landbouw een nationale plicht is. Dat klinkt nogal dwingend. Wie weet wat voor overheidsregels men nog in petto heeft? De eigenzinnige leiding van India schaart zich achter de Verenigde Naties–World Economic Forum doctrine, is lid van de BRICS en neemt deel aan de G20, ofwel Agenda 2030 vormt de leidraad. Het vrije bestaansrecht en het ondernemerschap van de boer is hiermee niet minder in een dubieus daglicht komen te staan.

De centrale overheid in hoofdstad Delhi lijkt te willen kiezen voor de vermindering van chemische ‘gewasbescherming’ in de landbouw en brengt hierop voortbordurend de biologische landbouw ten eigen voordele ten tonele. De overheid staat sinds enkele jaren de toepassing van nanomeststoffen toe en ziet hierin aantrekkelijke perspectieven. Een natuurlijke landbouwmethode sluit hierbij aan volgens politiek Delhi.

De Indiase landbouw industrie produceert en exporteert lukraak nano meststoffen.

De reeds in gebruik genomen nanomeststoffen komen voort uit de altijd maar weer gepopulariseerde slimmigheid van de geprezen natuurwetenschap. Deze smart meststoffen hebben een ingebouwde gecontroleerde of gereguleerde opname in de bodem, het zaad of het blad. De nutriënten zijn gereduceerd tot deeltjes op nanoschaal, waar de plantenwereld voorheen nooit aan blootgesteld is geweest. De nano meststoffen zijn in macro- (bijvoorbeeld stikstof), micro- en bio vorm (organisch) beschikbaar. Nano meststoffen zijn gebaseerd op natuurlijke extracten, bio-actieve moleculen of organische afvalproducten. De toepassing van de nano meststoffen vindt plaats via verstuiving op het blad, via zaadbehandeling en de bodem. In de vorm van te verspuiten bladvoeding op de gewassen brengt men bijvoorbeeld ijzer, koper, mangaan en zink aan. De methode richt zich op efficiënte opname van de voedingsstoffen en omzeilt de zorg voor de bodemvruchtbaarheid zoals een biologische boer dit verzorgt met

bijvoorbeeld compost, stalmest, mengteelten en groenbemesters. Een biologische boer tracht zo veel mogelijk externe input van meststoffen te voorkomen. Ook genetisch gemodificeerde zaden, groeihormonen en antibiotica worden vermeden. De regionale landbouw overheden in India prijzen de nieuwe meststoffen aan en nano vloeibare stikstof wordt gedistribueerd. De gesubsidieerde nanomeststoffen worden geprezen als groene technologie, als veelbelovende nakomeling van de Groene Revolutie.

De introductie van nanotechnologie in de landbouw zet technocratische besturing van bovenaf verder aan gang.

Het draait hier dus niet in de eerste plaats, zoals in de biologische landbouw, om de bodemvruchtbaarheid, maar minstens om het kwantitatief toedienen van meststoffen aan planten voor een afgedwongen hoge opbrengst. Men streeft een afgemeten input-output ‘dieet’ na voor de landbouwgewassen. De formule ‘smart system of nutrients’ wordt alom gebruikt onder de voorstanders van de ‘duurzame’ precisie landbouw. Men stelt dat er minder verlies plaatsvindt van input meststoffen, men prijst het aan als klimaat-smart (terugdringen van nitraten), terwijl de data wetenschap en kunstmatige intelligentie via deze weg in de landbouw kunnen worden geïntegreerd. Hallo! De diverse nanodeeltjes welke in de landbouw geïntroduceerd zouden worden maken een scala aan activiteiten en toepassingen mogelijk, zoals het bestuderen van plantenvoeding, biomedisch gebruik, therapie, digitale beeldvorming, wateronderzoek, energieopslag, detector- en meetcellen en omgevingsinteractie.

De neveneffecten van nanomeststoffen op planten en voeding worden niet serieus genomen.

Feitelijk is dit allemaal een slimme, doch onverantwoorde overstijging van de conventionele NPK fabrieks meststoffen en de daaraan destijds gekoppelde geopolitiek, waar de subsidies inmiddels voor zijn gereduceerd. Ramesh Raliya (India, V.S) wordt beschouwd als de uitvinder van de nano kunstmest. Om deze op aerosol gebaseerde methode te volgen zijn vijf bewerkingsfasen nodig. Iedere laboratorium stap in dit proces vervreemdt de ter hand genomen substantie verder van de levende natuur. De hieraan overgeleverde plant verkrijgt een geheel andere relatie tot de meststoffen want er is sprake van directe opname in de plantencellen, via de wortel of het blad. De functie van de natuurlijke planten beworteling in relatie tot een levende bodem wordt feitelijk genegeerd, zoals reeds het geval was middels kunstmest dat zijn rechtstreekse weg vindt via het water. De nanodeeltjes gaan een interactie aan met de planten op cellulair of subcellulair niveau waarbij de structuur en de biochemische processen veranderingen ondergaan. De genen en het DNA kunnen zich aanpassen om het fotosyntheseproces aan te wakkeren, de cyclus van ontkieming tot oogst te verkorten, insectenschade te voorkomen en de voedselbewerking te sturen voor bijvoorbeeld een langere bewaarbaarheid. De integriteit van het planten wezen wordt hiermee platgewalst.

De levenskwaliteit van de producten binnen de voedselketen staat op het spel.

De hedendaagse technologie welke de levende natuur bespeelt heeft geen flauwe notie van het mysterie van het leven. Voor de toepassing van een nano NPK-mix voert men voorlopig eerst maar testen uit op kleine schaal. In het onderzoek beperkt men zich tot het instrumentarium dat men tot zijn beschikking heeft in de laboratoria. De technologie heeft zich tussen de natuur en de

mens geschoven wat vervreemding veroorzaakte. Binnen het materiële en microscopische gezichtsveld van de hedendaagse natuurwetenschappers spelen diverse fenomenen een rol, zoals radioactiviteit, electro-magnetisme, natuurlijke alsmede kunstmatige hormonen, alsook genetische manipulatie ofwel ‘voedsel constructie’. Radioactiviteit breekt de fysieke materie af en planthormonen en pesticiden vernietigen de levende substantie. Kunstmest en genetische manipulatie veroorzaken een tegenovergestelde werking. Fabrieksmatige stikstof stimuleert een ongecontroleerde groei in de plant, ofwel doet het leven verlengen. De van nature ritmische plantengroei vanaf ontkieming tot afsterven van de plant is met dit alles verstoord. Het natuurlijke proces van het tot leven komen en afsterven van de plant is hiermee ontregeld. Dit herkennen we bijvoorbeeld in de smaak, geur, kleur en bewaarbaarheid van ons moderne voedsel. Waterachtige planten zijn het resultaat met bijvoorbeeld ongebalanceerde eiwitcomplexen. De reproductieprocessen van de voedselgewassen worden hiermee ook aangetast. De planten worden uit hun natuurlijke levensloop getrokken. Ook de jaarseizoenen lijken er nauwelijks meer toe te doen.

De eenzijdige maar gevierde en toegepaste natuurwetenschap is nauwelijks moreel.

De natuurwetenschap, die met name uitgaat van natuurkunde en scheikunde is feitelijk afgegleden tot in een grotendeels onbekend sub natuurlijk domein. De risico’s voor afbraak, ziekte en sterfte zijn niet minimaal. Het is mogelijk ons te verheffen uit deze neergang door natuurwetenschap te verrijken met geesteswetenschap dat zich richt op het leven, de zielekrachten in de natuur en het bovennatuurlijke. Ethiek en moraliteit lijken in de huidige natuurwetenschap niet te gelden. Daarom experimenteert men er maar op los zonder zich al te veel te bekommeren om de consequenties. Met genenmanipulatie dringt men door de celwand van een levend organisme. Met geo engineering dringt men door in de atmosferische lagen van de aarde. Er wordt nauwelijks bij stilgestaan of we zonder de consequenties ervan te willen overzien doorheen een celwand van een plant kunnen dringen. De celwand dient ter bescherming en tolereert niet vanzelfsprekend alle indringers. Hetzelfde geldt voor de grens of het randgebied van een boerderij, welke tot halfweg de 20e eeuw een gemengd bedrijf was en een zelfvoorzienend levend organisme genoemd kan worden. De samenhang van de boerderij is door invloeden van buitenaf verstoord en er is allerhande input in de bedrijfsvoering binnengedrongen. Hetzelfde principe geldt voor de mens: voeding en medicamenten die van buitenaf worden aangeboden nemen we in het beste geval pas tot ons zodra we hier toestemming voor hebben gegeven.

De kern van de levende cel, het aarde-organisme, de boer op zijn bedrijf en het mensenindividu in zijn lichamelijkheid behoren benaderd te worden met respect en liefdevolle interesse. Zo wordt wetenschap weer cultureel aanvaardbaar.

Wat het effect is op de gezondheid van de mens bij het consumeren van met nanomeststoffen gevoede gewassen blijft een open vraag. Nanodeeltjes welke het menselijk lichaam zijn binnengedrongen kunnen gemakkelijk doorheen het menselijk lichaam voortbewegen van het ene naar het andere orgaan. Hoe het kunstmestgebruik op de mens inwerkt, is zelfs een verwaarloosd aandachtsveld gebleven. Men heeft testen gedaan op mogelijke gif vorming van nano mest, maar wuift dit liever weg ondanks dat er in de plant oxidatieve stress kan ontstaan waarbij de plantengroei wordt verstoord en DNA-schade allerhande mutaties kan veroorzaken.

De snelle en directe opname van de nanodeeltjes is namelijk een ongekend gebeuren. De benodigde hoeveelheid toegediende nanomeststoffen blijft voorlopig ook nog giswerk, maar de tot woekering dreigende handel breidt zich reeds uit over diverse landen.

De handel in nanomeststoffen druist in tegen de werkelijke behoeften van boer-consument.

Aan de wieg van de nano kunstmest staan de Washington University in Saint Louis en de Indian Farmers Fertiliser Cooperative Limited IFFCO in Uttar Pradesh en de laatste exporteert het reeds als patenthouder. De vooraanstaande producent van nano nutrients in India is Kanak Biotech. Nano fosfaat was hun eerste product. Ondertussen is ook Coromandel International Limited op de rails met de nanomeststoffen.

De alom geprezen Tamil Nadu Agricultural University beveelt de boeren aan nano vloeibare stikstof te gebruiken onder het mom van hogere opbrengsten en bescherming van het milieu. Men is zich ervan bewust dat de gemiddelde boer in Tamil Nadu na de oogst liever verkiest om kilo’s en roepies te tellen dan verantwoording te nemen voor de gezondheid.

Premier Modi lijkt er helemaal mee in zijn nopjes te zijn en riep uit dat de nanomeststoffen hoop geven aan India. Hij denkt met natuurlijke landbouw en chemievrije landbouw de zelfvoorziening in India heel ver te brengen. Feit is wel dat er ooit velen twijfels uitten aan de Groene Revolutie met kunstmest, pesticiden, overvloedig grondwaterverbruik en hybride zaden. De ‘groene’ technocratische revolutie wordt inmiddels losgelaten op de wereld. Wie of wat zal ermee gediend zijn? Zonder twijfel zal een verdere neerwaartse weg worden gevolgd.

De oplossing van het voedselprobleem wordt gezocht in de technologie.

Men voert vanzelfsprekend een aantal redenen aan waarom nano meststoffen algemeen gebruik zouden moeten worden. Het milieu en de gezondheid zouden ermee zijn gediend. Het gebruik van pesticiden zou verminderd worden.

Het op termijn algeheel overschakelen naar biologische landbouw wordt door velen tegengewerkt. Men wijst altijd maar op de lagere opbrengsten die uit de biologische landbouw voortkomen. Uit eigen ervaring kunnen we dit op Thiru Valagum Farm tegenspreken. Feit is wel dat we eerst op gepacht land vier jaar nodig hadden om tot een gemiddelde opbrengst rijst te komen en op het huidige land duurde dit maar liefst zes jaar. Dit werd niet gecompenseerd met een hogere productprijs, integendeel, vanuit onze buitenlandse vriendenkring ontvingen we ondersteuning om deze verlieslijdende tijd te helpen overbruggen. Hier blijven we dankbaar voor. Onze landbouwgrond had behoorlijke klappen opgelopen door de Groene Revolutie landbouwmethode.

Een geleidelijke overschakeling van chemische naar biologische landbouw is wel degelijk aanbevelingswaardig en de kennis en ervaring zijn afdoende voorhanden.

Tegensprekers van biologische landbouw gooien de klimaatkwestie ook altijd in de strijd en men denkt te weten dat met name technologische oplossingen de voedselketen kunnen waarborgen. Kijken we om ons heen, dan zien we dat India een landbouwoverschot heeft. Dit betreft vooral rijst en tarwe. Dat is naar mijn idee een prima uitgangspunt om nu de overschakeling naar biologische landbouw verder aan gang te zetten. Sinds de jaren 1960 is de graanproductie in India meer dan verdrievoudigd. Een goed beheerde biologische landbouwmethode kan dit ook laten zien, mits het de kans krijgt voor ontwikkeling, aan de ene kant vanuit ecologisch

perspectief en aan de andere kant in relatie tot een solidaire economische voedselketen. Dan laten we de kunstmest en de chemicaliën stapsgewijs achterwege.

Feit is wel dat grote gebieden van landbouw restanten van cadmium, lood en arsenicum in de bodem en het water hebben. Enkele zeer schadelijke pesticiden die in India nog illegaal worden gebruikt zijn de insecticiden chlorpyrifos, fipronil en de onkruidverdelgers atrazine en paraquat dichloride. De Wereld Gezondheids Organisatie mist een kritische blik op deze kwalijke middelen, maar ja, wat kunnen we hieromtrent van de WHO verwachten?

Daarbij zijn vele landbouwgronden nagenoeg steriel en dus onvruchtbaar geworden. Daarom denken de nanowetenschappers er slim aan te doen de planten rechtstreeks te voeden met hun laboratorium meststoffen. De wereld wordt beschouwd als een mega-laboratorium. Wie denkt vanuit de corporaties, die zijn gekoppeld aan de politiek, de universiteiten en de mondiale instituties, voelt zich aangespoord de nano-tech precisie landbouw aan te hangen. Met deze technocratische aanpak is de gezondheid van aarde en mens echter niet gegarandeerd.

De biologische landbouw an sich kan de wereld voeden.

Een van de problemen in de Indiase landbouw, die ik al meer dan 25 jaar aanschouw, is het toepassen van monoculturen. De biodiversiteit van de landerijen is sterk verminderd en gewoonlijk zie je jaar in jaar uit dezelfde gewassen terug. Het herintroduceren van een vruchtwisseling op de verarmde gronden is een van de voorwaarden om biologische landbouw succesvol te maken. Dit vraagt een enorme omdraai in de gewoontes van de boeren, alsook de markt en de consument.

Als we Thiru Valagum Farm vergelijken met onze conventionele buren boeren, dan valt het op dat we de biodiversiteit een behoorlijke impuls hebben weten te geven. Vrienden van Thiru Valagum Farm zijn hier al vaker over bericht. Over het algemeen wereldwijd bekeken verrijkt biologische landbouw de biodiversiteit met zo’n 30 tot 50 procent.

Biologische landbouw zou toch in de lift zitten. Mijn ervaring zegt dat het wat meer ter sprake komt in de Indiase volksmond. Van al het gecultiveerde land in India zou ondertussen 2½ procent biologisch bewerkt worden. Ik vraag me echter af of dit werkelijk wel zo is.

Zuiderbuur Sri Lanka schakelde enkele jaren geleden onverantwoordelijk abrupt over op biologische landbouw, waarop men de ineenstorting van de opbrengsten aanschouwde. De import van kunstmest en pesticiden werd van de ene dag op de andere stopgezet. Vanzelfsprekend zakte de landbouwproductie drastisch in. De rijstteelt halveerde en de maisproductie zakte tot 30 procent. Sri Lanka zou nu overwegen een lening aan te gaan met India om meststoffen in te kopen.

De academische wereld als schaakstuk van de wereldmacht.

Sreekumar K.M. van de Kerala Agricultural University beschouwt het als een onmogelijkheid om biologische landbouw mainstream te maken. Hij stelt dat er niet genoeg mest voorhanden is en volgens de landbouwexpert dragen meer koeien bij aan klimaatopwarming. (Waar heb ik dit als Nederlander vaker gehoord?) Daarbij denkt hij dat biologische boeren toch geen antwoord hebben op de klimaatverandering. Sreekumar zou zich beroepen op het IPCC Intergovernmental Panel on Climate Change, een orgaan waar de wereldelite mooi weer mee speelt. De expert stelt verder dat biologische boeren minder produceren met minder profijt per hectare.

Kwantiteitsbeoordelingen dus. Boeren met minder opbrengst zouden meer land opeisen voor een hogere productie, wat ten koste zou gaan van natuurgebieden waar de aarde zo verlegen om zit. (Weer zo’n SDG jargon). Sreekumar vindt dit onacceptabel. Hij houdt er geen rekening mee dat bioboeren op hun land persé de biodiversiteit doen toenemen. Daarbij zegt de Indiase expert dat biologische voeding onbetaalbaar is voor de gewone man. Maar ja, wie betaalt de milieu- en gezondheidsschade dat inmiddels is veroorzaakt door de Groene Revolutie?

De stem die klinkt uit de Kerala Agricultural University stelt dat biologische landbouw geen goed idee is voor de voedselzekerheid. Kunstmest geeft meer zekerheid. Men bouwt blijkbaar liever op de zekerheid van de corporaties die de hele keten van zaad tot mond naar zich toetrekken.

Verder stelt Sreekumar dat wegens de prijsstijging van kunstmest de Indiase regering biologische landbouw aanprijst. In de aanloop naar de introductie van nano-tech meststoffen schommelden weliswaar de aankoopprijzen van kunstmest voor de boeren wegens internationale prijsstijgingen en hiermee het fluctuerende subsidiebeleid.

De ICAR-National Academy of Agricultural Research Management in Hyderabad stelt voor om enkel kleinschalige marginale boeren met low-input mogelijkheden de beweging van biologische boeren te laten vertegenwoordigen. Met andere woorden, de biologische landbouw kan de grootschalige markt niet voorzien van voeding.

De academische wereld lijkt nu een smart combinatie voor te gaan stellen van biologische en mainstream landbouw. Men zoekt een technische weg vooruit waarbij de productie verhoogt en India een speler kan blijven op de internationale voedselmarkt. Waar gaat dit heen? Een algehele voedselketen gestuurd door de corporaties met een stevige claim op de natuur, de automatisering van de landarbeid, een claim op het kapitaalbezit en dit alles gemonitord door kunstmatige intelligentie? De Indiase boeren worden niet voor niets verleid veelbelovende appjes te downloaden op hun s.m.a.r.t. (!) telefoontjes.

Hartelijke groet vanuit India namens Stichting Thiru Valagum Farm en de boerderij,

Gerrit Impens.

Voor onze opwaartse voortgang zijn jullie warme donaties welkom!

Triodos Bank Postbus 55 3700 AB Zeist
Rekeningnummer IBAN NL 29 TRIO 0212191187
Stichting Thiru Valagum Farm Terneuzen
KvK Dossier nr 22052479