’Heilzame Aarde Flyer’
Nr 15 September 2018
Aan onze Thiru Valagum Farm vrienden
Draken temmen met de Tijdgeest Michaël.
We maken er ieder jaar tijdens het Michaëlsfeest op 29 September een spelletje van met kinderen en jeugd rond Thiru Valagum Farm. Gelukkig zijn de draken al lang uitgestorven op het eind van het Lemuriatijdperk. Vanaf de zuid-oostkust van India kijken we in die richting. We worden echter nog wel volop uitgedaagd door allerhande plaaggeesten, die we kunnen temmen met de bewustzijns-opwekkende kracht van Michaël. Hier volgt een overzicht van de draken die Thiru Valagum Farm trachten uit te dagen. (*) De vizie van Thiru Valagum Farm behoren we scherp te houden. Dit kan, omdat we ondanks ups en downs altijd ons enthousiasme weten te behouden. De desintegratiedraak tracht elkaar verwarrende motieven in te arena te werpen. De pilaren ‘Ecologie, Landbouw en Mens op Weg’ staan overeind sinds 2003. De taakverdelingen en verantwoordelijkheden tussen de stichting in Nederland en de familie- en zorgboerderij zijn ooit bijna verstoord geweest, maar hetzelfde spoor naar de toekomst werd niet verlaten. De sektedraak tracht ons uit te dagen te verworden tot een elitaire arrogantie club, die blind gelooft dat men de juiste weg bewandelt. Middels ons gespreid programma met culturele, sociale en ecologische landbouw- activiteiten staan we middenin de locale maatschappij, zonder ons af te zonderen van de realiteit. We willen de werkelijk heersende behoeftes beantwoorden, terwijl de maatschappij de afgelopen twee decennia in India enorm is veranderd. De zilveren lepel of subsidiedraak helpt investeren in initiatieven die niet levensvatbaar blijken te zijn. Voor onze culturele en sociale programma’s hangen we helemaal af van de vrij te besteden donaties, die de stichting ontvangt. De donaties en de opbrengsten van de boerderij tesamen, maken de afgelopen jaren het werk van de familie- en zorgboerderij mogelijk. Het feit dat we als initiatief blijven voortbestaan, wordt zowel door onze vriendenkring (zoals donateurs en vrijwilligers) alsook door de doelgroep in India verwelkomt. De autonomiedraak probeert ons wijs te maken, dat we als initiatief voor ons zelf moeten kunnen zorgen. Er zijn echter weinig familie- en zorgboerderijen die draaien zonder subsidies! We hebben onkosten met de culturele en sociale activiteiten, waarmee we een dringende behoefte van de locale gemeenschap kunnen helpen beantwoorden. Dit willen we niet prijsgeven. De landbouwprijzen worden gedrukt en een ecologisch circuit met de juiste prijs voor onze waren is nog niet ontwikkeld. Door creativiteit houden we de essentie van ons initiatief op koers. Een maximale opbrengst van de bomen, gewassen en dieren trachten we altijd te bewerkstelligen, ondanks tegenvallers in het verleden, te weten 2x een cycloon, twee jaar droogte en de aanhoudende lage landbouwprijzen. We geloven in de toekomst, terwijl we onze vriendenkring niet kunnen missen. De aanpassingsdraak verleidt ons de idealen te vervlakken en Thiru Valagum Farm aan te praten, dat het fragiele tropische milieu wel tegen een stootje kan, de gangbare kunstmestlandbouw overeind moet blijven en de behoeftige mens zijn problemen aan zich zelf heeft te danken. Het zou alle kleur uit ons uniek initiatief doen verbleken en alle belangstelling van de vriendenkring van de stichting en onze doelgroep in India doen verdwijnen. De perfecte organisatiedraak schrijft de mens een werkmodel voor, die vrije initiatiefneming en een organische ontwikkeling tegenhoudt. Thiru Valagum Farm evolueert met de maatschappelijke ontwikkelingen mee. We hebben 10 jaar avondonderwijs gegeven aan kinderen, waar door de schoolplicht op een gegeven moment geen behoefte meer voor bestond en richten ons nu meer op workshops voor een breder publiek. Dhanalakshmi maakte deel uit van een formele vrouwengroep, die is opgeheven en nu ondernemen we spontane sociale actie binnen meerdere dorpen. De consumentengroep van de boerderij meandert tussen soms meer afnemers die een goede prijs kunnen betalen en meer mensen die weinig of niks hebben te besteden. We hangen af van de toewijding en verbintenis van mensen. We doen veel moeite om de vaardigheden van de locale mensen op te krikken. We blijven hopen op enkele bekwamere werknemers en wat vaker een bezoek van een vrijwilliger uit Europa. De delegerende draak vertelt de baas, dat anderen het werk moeten uitvoeren. Een aantal jaren geleden waren er bestuursleden binnen de stichting, die ons werk in India strak wilden gaan sturen en Dhanalakshmi en mij (Gerrit) voor hun karretje wilden spannen. Die droom hebben we hun ontnomen. De stichting is er ten behoeve van de boerderij, van waaruit we zelf de gegeven situatie beoordelen en beslissen wat we het beste doen en laten. In India voeren we de werkzaamheden hand in hand uit met de ons omringende mensen. ‘Samen op de werkvloer’ is het motto. De solodraakverleidt de initiatiefnemers of pioniers van een organisatie, de gemeenschap er van te weerhouden medeverantwoordelijk te zijn. In India trachten we de ons omringende gemeenschap uit te dagen creatieve ideeën aan te brengen, met democratische inspraak te overleggen en ongedwongen op dienstbare manier het werk uit te voeren. Dit is een enorme uitdaging, omdat de Dalit (onaanraakbaren) gemeenschap lang gewend is geweest zonder gelijkwaardigheid te mogen functioneren. Samenwerking is gebaseerd op welwillendheid en we werken niet met arbeidscontracten, omdat dat hier gangbaar is. We werken met vaste krachten, oproepkrachten inclusief zorgontvangers en kunnen bijna alle werkzaamheden uitvoeren op eigen kracht. De haastdraak wilt mensen doen geloven het ijzer te smeden als dit nog nìet heet genoeg is. De ontwikkelingsstappen die we nemen hebben kans van slagen, als we tijd nemen voor overdenking en overleg. Thiru Valagum Farm heeft een lijstje met investeringsbehoeften, maar deze kunnen enkel stapsgewijs in goede samenspraak met onze achterban (stichting, vriendenkring en Facebook Thiru Valagum Farm Group) en de ons omringende gemeenschap worden gerealiseerd. De expansiedraak vertelt de verantwoordelijken van een initiatief te moeten groeien en groeien. Dit zouden we inderdaad wel willen, maar we hebben geen capaciteit om een extra persoon aan te stellen voor de workshops, om ons bij te staan in de micro-kredietverstrekking of counseling en om de boerderijwerkzaamheden nog arbeidsintensiever te maken. Toch zoeken we naar een formule voor uitbreiding zonder op de klippen te varen en speculeren om de huidige 5 hectare uit te breiden! We behoren onze werkprogramma’s en productieprocessen efficiënt uit te voeren. De supervizie is belangrijk en de planning is moeilijk door allerhande omstandigheden (falende electriciteit en communicatieverbindingen, de flexibele houding van de bevolking ten aanzien van afspraken). De amateurdraak reduceert het arbeidsethos tot niet ambitieuze liefhebberij en maakt dat de mensen zich niet willen ontwikkelen aan de taakopdrachten. Dit is een moeilijk punt voor Thiru Valagum Farm, omdat de ontwikkelingsgraad van de deelnemers laag is, de onderlinge verhoudingen door het kastenstelsel zijn verwikkeld en vele Dalits tot voor kort als horigen hun baas dienden. De arbeidssfeer kan echter aardig zijn, maar men kan niet altijd rekenen op een efficiënte werkuitvoering. Ook de tekorten in de voeding spelen hier een rol. De routinedraak maakt dat mensen handelen uit gewoonte of plicht en de innovatie van de werkprocessen wordt hierdoor gemist. Het kost ons op Thiru Valagum Farm veel moeite mensen open te laten staan voor nieuwe werkwijzen, waarbij creativiteit, samenwerking en dienstbaarheid worden vereist. Het onderhouden van een goed zicht op de benodigde faciliteiten en geldmiddelen. We benodigen nog wat investeringen en houden een scherp en realistisch zicht op de financiële situatie. De nep-economiedraak doet de mensen denken, dat met een goede doelstelling en de behoefte aan het initiatief in de maatschappij het geld vanzelf rolt. De exploitatiekosten en de onderhoudskosten kunnen behoorlijk oplopen en het inkomen moet hier in evenwicht mee zijn. Thiru Valagum Farm moet voorzichtig te werk gaan omdat we afhankelijk zijn van schenkingen en een hogere opbrengst van de boerderij vormt geen garantie. Subsidies vanuit de Indiase overheid blijven heel laag. De administratiedraak maakt dat mensen ieder dubbeltje tien keer omdraaien, voordat het wordt besteed. We zijn verblijd met de bestedingsmethode van vrije giften, waarmee we de gelden op een flexibele manier kunnen inzetten. Er zijn echter ook gerichte bestedingen uit strak geformuleerde acties. Thiru Valagum Farm kan het zich niet permiteren gelden onbesuisd te spenderen, want wat wordt besteed moet zo goed mogelijk zijn rendement opbrengen.
Helpt u ook onze draken te temmen? Met hartelijke Michaëlsgroet!
Voor Familie- en zorgboerderij Thiru Valagum Farm, Gerrit Impens.